Nóż z ostrzem typu bowie;
długość noża: 210 mm; głowni: 106 x 3,5 mm;
twardość: 50 HRC; ostrze częściowo ząbkowane,
stal damasceńska, skórzany futerał.
Zastosowanie: łowiectwo, rybołówstwo, survival, turystyka, żeglarstwo.

Obrosła legendą technologia wytwarzania stali damasceńskiej wywodzi się ze starożytnych Indii, a doprowadzona została do perfekcji na muzułmańskim Wschodzie w epoce średniowiecza. Damast, charakteryzujący się nadzwyczajną wytrzymałością i sprężystością służył do wyrobu broni białej, w tym noży, o znakomitych właściwościach tnących, a charakterystyczny wzór na ostrzach podkreślał ich piękno.

Zmierzch wiedzy dotyczącej wytopu i kucia damastu (damast krystaliczny) przypadający na początek XVII wieku okrywa mgła tajemnicy. Najbardziej wiarygodna wydaje się hipoteza o wyczerpaniu właściwych rud i, co za tym idzie, drastycznym ograniczeniu produkcji. Technologia ta nie została nigdy opisana przez tych, którzy ją znali i stosowali. Dla jej odtworzenia wielokrotnie podejmowano na drodze eksperymentów próby odkrycia tajemnicy. Skuwanie wielu warstw stali miękkiej i twardej (damast skuwany, dziwer), choć daje bardzo ciekawe wyniki, okazało się niewłaściwą drogą, bowiem badania mikroskopowe wykazały, iż właściwy damast kształtował się już na etapie wytopu, a jego tajemnica tkwi najprawdopodobniej w samej krystalicznej strukturze stali, do której podczas wytopu dodawano różne gatunki szkła, co powodowało właściwe, pożądane kształtowanie materiału. Niemniej, w wyniku doświadczeń, osiągnięte zostały efekty zbliżone do oryginału – czyli walorów, które oferował damast krystaliczny. Zwłaszcza rosyjski bułat jest, jak się wydaje, najbardziej bliski oryginałowi. Z kolei dziwer, choć uzyskiwany innymi metodami również pozwolił na wykuwanie pięknych, znakomitej jakości ostrzy zbliżonych właściwościami do damastu krystalicznego. Skuwana stal zapewniła także utrzymanie żywotności i popularności nazwy w środowiskach współczesnych użytkowników i miłośników noży najwyższej jakości.